ଶ୍ରୀ ଶିବ ଦୁର୍ଗାଙ୍କ ଚଉତିଶା

କେଉଁ ଜନ ଅତି ଦୁଃଖିତ ହୋଇ

କପିଳାପତି ପୃଷ୍ଠଦେଶେ ରହି

କହଇ ତା ହୃଦ ବେଦନା ଯେତେ

କୈଳାଶ ବାସି ଦୟା କର ମୋତେ ହେ

କୃପାକର ମହା ମାୟି ଗୋ

କାଳୀତବ ପତି ପାଦବିନୁ ମୋର

ଅନ୍ୟଜାତି ଆଉ ନାହିଁ ଗୋ

ଖଣ୍ଡ ପରଶୁ ମୋର ଯେତେ ଦୋଷ

କ୍ଷଣେ ଚାହିଁ ଦେଲେ ହେବ ବିନାଶ

ଖଟ୍ୱାଙ୍ଗଧାରି ପରା ପ୍ରଭୁ ଥାଉଁ

କ୍ଷିତିରେ କେ ରକ୍ଷା କରିବା ଆଉ ହେ

କ୍ଷମାନିଧାନି ବାହାର ଗୋ

କ୍ଷିତି ବରସ୍କତା ବ୍ୟତ୍ରକେ ମୋହର

ଗୁହାରି ନାହିଁ କାହାର ଗୋ

ଗଙ୍ଗାଧର ମୋଠାରେ ଦୟା ବହି

ଗରିଷ୍ଠ ବ୍ୟାଧି ଘୋଟିଛି ମୋ ଦେହି

ଗୁମାନ କରେ ନାଶିଦେବା ପାଇ

ଗତି ମୋ ତବ ବ୍ୟତ୍ରକରେ ନାହିଁ ହେ

ଗିରିଜା କର ତାରଣ ଗୋ

ଗଉରି ଏ ଘୋର ପାତକି ବୋଲିତୁ

ହୃଦେ ନ କର ବାରଣ ଗୋ

ଘଣ୍ଟାଧାରି ମୋଠାରେ ସ୍ନେହ ବହି

ଘୃମିତ ନେତ୍ରେ ବାରେ ଦିଅ ଚାହିଁ

ଘାଉଆ ହୋଇ ପଳାଉ ଏ ବ୍ୟାଧି

ଘୋଷୁ ଥିବି ନାମ ମୁ ନିରବଧି ହେ

ଘୋଷାମଣି ଏହା ଜାଣି ଗୋ

ଘୁଞ୍ଚାଇ ଦିଅମୋ ଏ ଦୁର୍ଗତି ବେଗେ

ଉଞ୍ଚାଇ ତୋ ପଦ୍ମ ପାଣି ଗୋ

ଓଁକାର ରୂପ ତୁମ୍ଭେ ମହାବାହୁ

ଉତ୍ପତ୍ତି ପାଳଣ ସଂହାର ଦେହୁ

ଉତ୍ତମେ ପଞ୍ଚ ଆନନ ପ୍ରକାଶ

ଉତପାତ ମାନ କରବିନାଶ ହେ

ଉମାମୋ ଦୁର୍ଗତି ଫେଡ଼ ଗୋ

ଉଦେ କର ହୃଦେ ଦୁଃଖି ଜନେ ଦୟା

ନିଷ୍ଠୁର ପଣକୁ ଛାଡ଼ ଗୋ

ଚନ୍ଦ୍ରଶେଖର ଯହୁଁ ନାମ ଖ୍ୟାତ

ଚକୋର ମୁ ମୋଦୁଃଖ କରନ୍ତ !

ଚାରିନବ ଏକ ଭୁବନ ପର

ଚତ୍ୱରେ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭେ କୃପା କର ହେ

ଚାମଣ୍ଡା ତୁ ହୁଅ ସାହା ଗୋ

ଚଣ୍ଡିକା ମୋ ଶଙ୍କା ଉଡ଼ି ଯାଉ ଦକା

ଘୋଡାଅ ତୋ ଅଷ୍ଟ ବାହା ଗୋ

ଛପନ କୋଟିରେ ହେ କୃତ୍ତିବାସ

ଛେଦ ଦୁଃଖ ମାନ ଯଶ ପ୍ରକାଶ

କର ମୋ ଦୁର୍ଗତି ଏକେତେ ମାତ୍ର

ଛଟପଟ କରି ଦେଉଛି ଗାତ୍ର ହେ

ଛିନ୍ନ ମସ୍ତା ନାମ ବହି ଗୋ

ଛାଡ଼ ନାହିଁ ମୋର ଶ୍ୟାମ ତୋ ପୟରେ

ସମର୍ପି ଦେଇଛ ଦେହ ଗୋ

ଜଟାଧାରିଙ୍କ ପାଦେ ସେବା କରି

ଜାଳେ ମୋ ଅଙ୍ଗ ଦୃଷ୍ଟ ବ୍ୟାଧି ଧରି

ବଳଦେଇ ତାକୁ ଶାନ୍ତ୍ୱନା କର

ଯଶ ଜଗତେ ରହୁ ଦିଗାମ୍ବର ହେ

ଜୟାମାତକର ଦୟା ଗୋ

ଯେବେ କାତ୍ୟାୟନି ନ ହୋଇବୁ

ସାହା ବହିବଟିକି କାୟାଗୋ

ଝସକେତୁ ଐର ହେଝଡ଼ ବାସୀ

ଝଟତିରେ ଫେଡ଼ ମୋ ଦୁଃଖ ରାଶି

ଝାମଗଲା ପ୍ରାୟେ ହୁଅଇ ଦେହ

ଝଡ଼ି ପଡ଼ଇ ବେନି ନେତ୍ରୁ ଲୁହ ହେ

ଝଟ ଝଟକାଙ୍ଗି ଘେନି ଗୋ

ଝଗଡା ଯେତେ କଲିଣି ମୁ ଅମ୍ବିକା

ଟେକି ନ ଚାହୁଁ ଆନନ ଗୋ

ନୀଳକଣ୍ଠଙ୍କୁ ନିରବଧି ଆଶ

ନିତ୍ୟପଦାର୍ଥ ତୁମ୍ଭେ ବିଶ୍ଵବାସ

ନର ଅମର ନାଗଲୋକ ବିନି

ନିରତେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ବର ଦାନି ହେ

ନାରାୟଣୀ ନାମ ଯେଉଁ ଗୋ

ନିରାଶ ନ କର ମୁ ତୁମ୍ଭ ପୟର

ଭରସା କରିଛି ତେଣୁ ଗୋ

ଟଙ୍କଧର ଏ ଦୃଷ୍ଟ ବ୍ୟାଧି ଦେଖ

ଟାଣକରି ବହୁତ ଦେଲାଦୁଃଖ

ଟାଳିଦିଅ ତାକୁ ତ୍ରିଶୁଳା ଘାତେ

ଟମକ ବାଜ ପ୍ରଶଂସା ଜଗତେ ହେ

ଟହ ଟହ ହସିବାରେ ଗୋ

ଟେକିତୋ ବଦନ ହୋଇଣ ପ୍ରସନ୍ନ

ରକ୍ଷାକରି ଦିଅ ମୋରେ ଗୋ

ଠୁଳରୂପ ଠଣ ମୁଖ ଯାହାର

ଠାବକଲା ଉତ୍ତାଋ ପାଦେ ତାର

ଠଉତିବା ପାଇ ଭରସା ନାହିଁ

ଠକପଣ କିପାଁ କର ଗୋସାଇଁ

ଠାକୁରାଣିଙ୍କର ନ୍ୟାୟ ଗୋ

ଠିକରୂପୀ ଜାଣି ତୋପାଦେ ବ୍ରାହ୍ମଣି

ସେବିବାଋ ନାହିଁ ଭୟ ଗୋ

ଡ଼ମ୍ବରୁ ଧର ହେ ମୋଦୁଃଖ ହର

ଡ଼ରେ ମୁଁ ହେଉଅଛି ଥର ହର

ଡ଼େରିନାହିଁ କର୍ଣ୍ଣ କୃଶାନୁ ରେତା

ଡ଼ରିଲକି ଷଡାନନଙ୍କ ପିତା ହେ

ଡାକଶୁଣ ମାହେଶ୍ଵରି ଗୋ

ଡୋଳେ ଚାହିଁ ଦେଲେ ଏ ଗରିଷ୍ଠ ବ୍ୟାଧି

ରହିବ କି ଦେହ ଧରି ଗୋ

ଢ଼ାଙ୍କିଲ କର୍ଣ୍ଣେ କଙ୍କର ଈଶ୍ୱର

ଢମପଣ ସିନା ହେଲା ପ୍ରଚାର

ଢଳିପଡ଼ିବି ହେଲା ଏହୁ ବାଣୀ

ଢାଙ୍କିରଖ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀପଦ୍ମପାଣି ହେ

ଢଳହଳ ନେତ୍ରେ ଶ୍ଵରା ଗୋ

ଢ଼ାଳୁନାହିଁ ବାରେ ଏବଡ଼ ଅନ୍ୟାୟ

ଆଶ୍ରିତ ଜନ ମୁ ପରା ଗୋ

ଅନ୍ଧକରିପୁ ତୁମ୍ଭେ ଆର୍ତ୍ତତ୍ରାଣ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ମୋ ଅନ୍ତର୍ଗତ ଜାଣ

ଅପରାଧ ବୋଲି କରିଛ ଭୟେ

ଅନୁ ଗୃହକରି କରସଦୟେ ହେ

ଅପର୍ଣ୍ଣା ତୁ ମୋତେ ରଖ ଗୋ

ଅନୁ ସରି ପିତା ମାତା ଦୁହିଙ୍କି

ମୁଁ ପାଉଛି ବହୁତ ଦୁଃଖ ଗୋ

ତ୍ରିଲୋଚନ ଆହେ ତ୍ରିପୁରାନ୍ତହ

ତ୍ରାହିକର ବଳି ପଡୁଛି ଶୋକ

ତୁମ୍ଭେ ଯେବେ ମୋତେ ରଖିବ ନାହିଁ

ତପନସୁତପୁର ଯିବ ଦେହି ହେ

ତାରିଣୀ ତୁହୁଅ ସାହା ଗୋ

ତ୍ରିଭୁବନରେ ତୁମ୍ଭବେନି ବାହାରେ

କେ କରିବ ମୋତେ ଆହ ଗୋ

ଥାଏ କର ମୋତେ ପ୍ରାମଥାଧିପ

ଥରେ ଥରେ ମୁତ କରେ ପ୍ରତାପ

ଥକିଯିବା ପ୍ରାଏ ହୋଏ ମେମତା ଥାଇବ

କି ନାହିଁ ଜଗତ ପିତା ହେ

ଥଏ ସ୍ଥାଣୁକାନ୍ତା ଶୁଣ ଗୋ

ଥନ ଥନ ନେତ୍ରୁ ବହୁଅଛି ବାରି

ପଶନ୍ତେ କର ବାରଣ ଗୋ

ଦିଗାମ୍ବର ହେ ତୁମ୍ଭେ ଦଇତାରି

ଦୟାଳୁ ପଣ ଦେଉଛି ପାଶୋରି

ଦୋଷ ଯେତେ କରିଥିଲେ ହେ ଦାସ

ଦେଇପାରେ କି ପ୍ରଭୁ କରି ନାଶ ହେ

ଦୁର୍ଗା ମୋ ଦୁର୍ଗତି ଦେଖି ଗୋ

ଦିଅଦୃଷ୍ଟି ତୋର ଏପାତକ ମୋର

ଯାଉ ହେବି ମହାସୁଖି ଗୋ

ଧର୍ଜଟା ହଟି ରହୁଚ କିପାଇଁ

ଧରାରେ ତୁମ୍ଭବିନା ଅନ୍ୟ ନାହିଁ

ଧରି ନାଶକରେ ଦେଖଏ ବ୍ୟାଧି

ଧଉର୍ଯ୍ୟଧରି ବାକୁ ଦିଅ ବୁଦ୍ଧି ହେ

ଧୁମା କ୍ଷମା କର ଦୋଷ ଗୋ

ଧ୍ରୁତି ଶ୍ରୁତି ଯେଣୁ କହିଅଛ ନାମ

ତେଣୁ ମୋ ବହୁତ ଆଶ ଗୋ

ନୀଳଲୋହିତ ମୋତେ ହିତ କର

ନିରାଶ ହୋଇ ଯାଉ ଦୁଃଖ ଘୋର

ନିମିଷକେ କରି ପାରିବ ଏହା

ନାହିଁ କର କିପାଁ ବିଂଶାର୍ଦ୍ଧ ବାହା ହେ

ନାରସିଂହ ଏହା ବୁଝ ଗୋ

ନିରେଖ ଜନ ନାଶ ନୋହୁ ଯେମନ୍ତ

ତାହା ରିପୁସଙ୍ଗେ ଯୁଝ ଗୋ

ପଶୁପତି ପିନାକି ବେନି ନାମ

ପ୍ରମାଣ ମୋର ମୋତେ ନୁହ ବାମ

ପାପୀଜନ ବୋଲି କଚିଛ ଭୟେ

ପ୍ରାଣ ଗଲାଟି ମୋହର ନିଶ୍ଚୟେ ହେ

ପାର୍ବତୀ ତୁ ଥାଉ ଥାଉ ଗୋ

ପରମେଶ୍ୱରି ମୁଁ କାଆଗେ ଦଇନି

କରିବିଟ ଯାଇ ଆଉ ଗୋ

ଫଣିଧର ହେ ପ୍ରଭୁ ଵୃଷଧ୍ଵଜ

ଫିଟାଇ ଦିଏ ଦେହ କରି ତେଜ

ଫେଡ଼ ମୋ ଦୁଃଖ ଶ୍ରୀକର ଲଗାଇ

ଫିଙ୍ଗିଦିଅ ତାକୁ ଚର୍ଚ୍ଚିକାସାଇଁ ହେ

ଫେରାଦ ଘେନ ଭୈରବି ଗୋ

ଫତୁଆ ନ କର ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ପୟର

ବାଲ୍ୟକାଳୁ ଅଛି ସେବି ଗୋ

ବାମଦେବ ମହାଦେବ ବୋଲାଇ

ବିପତ୍ତି ଜନଠାରେ ଦୟା ନାହିଁ

ବିଷମ ବ୍ୟାଧି ଏ ଧରା ଉପର

ବାରଣ କରି ଦିଅ ବିଶ୍ୱେ ଚାର ହେ

ବିମଳା ନ କର ହେଳା ଗୋ

ବର୍ଣ୍ଣିସାଚିବ କେ ତୁମ୍ଭ ଅଙ୍ଗବିଧି

ଗଳେ ବହୁ ମୁଣ୍ଡମାଳା ଗୋ

ଭୁତେଶ ମୋ ଦୋଷ କରିବ କ୍ଷମା

ଭାବଗ୍ରାହୀଙ୍କି କି ଦେବି ଉପମା

ଭିନ୍ନ କରି ତୁମ୍ଭେ ଦେଉଛ ସିନା

ଭରସା ଆଉ ନାହିଁ ତୁମ୍ଭବିନା ହେ

ଭଗବତି ଗଲି ସରି ଗୋ

ଭୀତି କରିଅଛି ନ କରିବେ ବୋଲି

ରଖ ମା ଭୁବନେଶ୍ୱରି ଗୋ

ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟ ମୋହଠାରେ ହୃଦୟ

ମଶିକି ମାନେ ହେଉଛ ନିର୍ଦ୍ଦୟ

ମହେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ମୋ ବହୁତ ଆଶ

ମହା ମହିଁମା ନ କର ନିରାଶ ହେ

ମୃଡ଼ ନି ମୋ ଦୁଃଖ ଘେନି ଗୋ

ମହା ବିପତ୍ତି ପଡ଼ିଅଛି ଏଥିରୁ

ରକ୍ଷା କର ମାତଙ୍ଗିତ ଗୋ

ଯୋଗେଶ୍ୱର ପରାଏ ପ୍ରଭୁ ଥାଉଁ

ଜଣାଣ କରିବ କାହାକୁ ଆଉ

ଜୀବନ ନିଶ୍ଚେ ଗଲାଟି ମୋହର

ଯଶ ପ୍ରକାଶ କର ଜମ୍ବେଶ୍ୱର ହେ

ଯୋଗମାୟା ପାଦେ ସେବି ଗୋ

ଜଗତେ ଅକିର୍ତ୍ତୀ ହେଉଛି ମୁଁ

ଯହୁଁ ରାଗେ ହେଲି ଅନୁଭବି ଗୋ ରୁଦ୍ର

ଏ ଦେଖ କ୍ଷୁଦ୍ର ବ୍ୟାଧି ଛାର

ଚୋଷେ ପିଡୁଅଛି ଅଙ୍ଗମୋହର

ରାହୁ ପରାଏ ସେ ହୋଇଛି ଉଗ୍ର

ରହୁ ଏ ଜୀବ ନାଶ ତାକୁ ଭର୍ଗ ହେ

ରୁଦ୍ରାଣୀ ଘେନ ମୋ ବାଣୀ ଗୋ

ରବିତଳେ ଯଶ କରାଅ ପ୍ରକାଶ ନରେ

ତୋଷ ହୋନ୍ତୁ ଶୁଣି ଗୋ

ଲୋକନାଥଙ୍କ ଠାରେ ମୋର ଲେହା

ଲହେମାତ୍ରକେ ପ୍ରଭୁ ହୁଅ ଶୁଭ

ଲଟିଯାଉ ଶତ୍ରୁ କରିଣ ଭୟ

ଲମ୍ବୋଦର ତାତ ହୁଅ ସଦୟ ହେ

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମୋତେ ହେଲେ ସାହା ଗୋ

ଲଭିବି ମୁଁ ଯଶ ହୋଇବି ଉଶ୍ୱାସ

ଦୟାକର ଚଉବାହା ଗୋ

ବିରୁପାକ୍ଷ ତୁମ୍ଭେ ନିରକ୍ଷରକ୍ଷ

ବିଷମ ରୋଗ ଦେଉଅଛି ଦୁଃଖ

ବାରଣଚର୍ମଧାରି ଏହା ବୁଝ

ବିଷକଣ୍ଠ ଦେଖାଅ ନିଜ ତେଜ

ବାରାହି ଚରଣେ ସେବି ଗୋ

ବଗଳାଙ୍କୁ ସୁରନର ଦୈତ୍ୟମାନେ

ଧ୍ୟାଇ ନାନାଵର ଲଭି ଗୋ

ଶ୍ରୀକଣ୍ଠଙ୍କ ପାଦେ ଶରଣ ମୋର

ଶ୍ରବଣ କର ତୁମ୍ଭେ ଶଶୀଧର

ଶୋକରେ ପଡ଼ି ହେଉଛି ଉତ୍କଣ୍ଠ

ଶୁଣୁତ କାହିଁ ତୁମ୍ଭେ ଶିତିକଣ୍ଠ ହେ

ସର୍ବମଙ୍ଗଳା ମୋ ଗଳା ଗୋ

ସମର୍ପି ଦେଇଛି ତୋଠାରେ ତ ମାତ

କାହିଁକି କରୁଛ ହେଲା ଗୋ

ଶମ୍ଭୁରୀଶ ମୋଠାରେ ଯେତେ ଦୋଷ

ସର୍ବଜ୍ଞ ପୁରୁଷ କରିବ ନାଶ

ଶିବ କିଛି ଆଉ ନରହୁ ଶେଷ

ଶଙ୍କର ଏହା କରିବ ଅବଶ୍ୟ ହେ

ସର୍ବାଣି ଠାରେ ମୋ ଆଶ ଗୋ

ସରସ୍ୱତୀ ରଖ ଇନ୍ଦ୍ରାକ୍ଷି ନିରକ୍ଷ

ଶିତଳା ତୋ ନିଜ ଦାସ ଗୋ

ସର୍ବଈପାନ ହୀନ ଲୋକ ମୁଁହିଁ

ସଦାଶିବ ନଶୁଣ କହି କହି

ସଡ଼ିଗଲି ପଡ଼ି ପାପ କୂପରେ

ସତ୍ଵରେ ଏଥୁ ଉଦ୍ଧରିବ ବାରେ ହେ

ଶିବାଭବାନି ଚରଣ ଗୋ

ସୋମନାଥ ରୂପକାର ମହାପାତ୍ର

ଚିତ୍ତରହୁ ଅନୁକ୍ଷଣ ଗୋ

ହରିହର ମୋହର ଦୁଃଖରାଶି

ହତ କରିଦେବାକୁ ଅଛିଆସି

ହଟାଇ ତାହାକୁ ଦିଅ ଲସାଇ

ହେଲା କିପାଁଇ କରିଛ ଗୋସାଇଁ ହେ

ହେମବତି ଯେତେ ଦୋଷ ଗୋ

ହେଙ୍ଗୁଳାକେଶି କୃଷ୍ଣ ଅଶ୍ରୁ ଭାରତୀ

ଶୁଣିକର ନାଶ ଗୋ

କ୍ଷୀର ଭୋଗୀ ହେ ମୋହ କ୍ଳେଶ ଦେଖ

କ୍ଷିତିରେ ମୁଁ ବଡ଼ ହେଲି ନିରେଖ

ପଣେ ଚାହିଁଲେ କାଳ ରତିପତି

କ୍ଷମାସାଗର ହେବ ନିଶ୍ଚେ ଗତି ହେ

କ୍ଷୀଣକଟୀ ପତି ମୋର ଗୋ

କ୍ଷମାକର ଦୋଷ ମୁହିଁ ହୀନ ଦାସ

ଗୋପାଳ ଶରଣ ତୋର ଗୋ